Eminem

Er komen af en toe van die opdrachten voorbij waarvan je denkt: Ja! Leuk! Zin in! De laatste jaren eigenlijk steeds vaker. Ik denk dat opdrachtgevers ontdekt hebben dat ik dan ook net iets beter presteer, net even dat extra doe. En dat is natuurlijk ook zo.

Maar het kan ook gebeuren dat je heel lang hetzelfde (leuke) werk hebt gedaan en dan toch wel weer eens wat anders wil. Zo had ik deze winter nog al wat gebouwen te fotograferen. Daar schijn ik ook goed in te zijn want ook dát doe ik met veel plezier. Maar dan is het een welkome afwisseling om gebeld te worden door een ministerie of je vervolgens een serie over ‘de jeugd’ wilt maken. 

Ik weet niet of het met ouder worden te maken heeft maar jeugd, jongeren en kinderen boeien me steeds meer. Mijn eigen kinderen als eerste natuurlijk met hun creatieve praktijken, maar ook het lesgeven op vrijdag is me dierbaar geworden. Het omgaan met jongeren werkt op een bepaalde manier verjongend op jezelf. Maar ook als het moeilijk is (en mijn hemel, wat komt er af en toe een leed voorbij) is het dankbaar als jij door een gesprek, een tip of een bemoediging voor een leerling net dat verschil mag maken. 

Kinderen en jongeren fotograferen is natuurlijk helemaal geweldig. Een goede vriendin van mij had binnen korte tijd een paar leuke gezinnen bereid gevonden mee te werken en daar was ik eerlijk gezegd erg blij mee. Ik sta zelf niet meer iedere dag met een buggy op het schoolplein dus mijn netwerk aan baby’s en schooljeugd is wat opgedroogd in de loop der jaren. Het is vervolgens hartverwarmend hoe mensen die je nauwelijks kent voluit meewerken aan je fotografie en je overal bij ter wille zijn, tot aan mogen mee-eten toe. Die medewerking levert echte, uit het leven gerepen foto’s op. En daar ging het dat ministerie nou net om. 

Het meest aangrijpend vond ik een bezoek aan een instelling voor de Jeugdzorg. De Jeugdzorg is de laatste tijd nogal in het nieuws en dat is niet altijd vrolijk nieuws. Je komt dus toch met een enigszins gekleurd beeld binnen. En dat beeld werd aanvankelijk ook bevestigd. “Doet u de kamer maar wel even op slot als u uw spullen daar laat staan”. De jongeren zaten er niet voor zweetvoeten, dat werd me snel duidelijk.

Maar ook dan overvalt je de bereidheid, juist van die jongeren, om mee te werken aan de foto’s. Niets was te gek. Wilt u dat ik het nog een keer doe? Geen probleem. Trampolinespringen, voetballen, gitaarspelen, computerspellen, knuffels, alles werd uit de kast gehaald. Kamers werden voor de foto drie keer opgeruimd terwijl normaal één keer voor hen al een kwelling is. 

En dan de verhalen. Het werd me snel duidelijk. Al die kinderen willen maar één ding: een fijn huis en een leuk stel ouders. En daar ontbreekt het nou net aan. Zoals een jongetje zei: “Bij mijn vader wonen dat zit er niet meer in. Ik zie hem wel af en toe maar wat hij met mijn moeder gedaan heeft, dat kan natuurlijk écht niet. Maar ja, het blijft wel je vader hè?” Zoveel wijsheid had ik van zo’n 12-jarige eerlijk gezegd niet verwacht. Ik was al onder de indruk van zijn gitaarspel maar nu kon hij helemaal niet meer stuk bij me. Wát een gozer! 

Dat het overigens niet allemaal wijsheid is wat er uit zijn mond komt, merkte ik even later toen ik bijgaand briefje bij hem aan de muur zag hangen. Maar ja, mag hij misschien af en toe ook even zijn hart luchten?